Παλαιά, είχα την αντίληψη ότι τον άνθρωπο τον θεραπεύει μόνον ο Θεός και ότι ο άνθρωπος πρέπει να εντρυφήσει στον έσω άνθρωπο , να περάσει ώρες, ημέρες, χρόνια με τον εαυτό του και με Τον Θεό Του για να αποκτήσει την τέλεια αγάπη που έξω βάλλει τον φόβο να γνωρίσει τον Θεό ως Πατέρα Του , ως Παναγάπη και να γνωρίσει τον εαυτό του ως δημιούργημα του Θεού ως κατ'εικόνα που πορεία του δεν είναι τίποτα άλλο απο το καθ'ομοίωσιν.
Κάποτε με κάλεσαν σε μιαν κοινότητα νέων που εργάζονταν την απεξάρτηση τους και την αποθεραπεία τους απο διάφορες ουσίες για να τους μιλήσω για τον Άγιο Πορφύριο, τον γέροντα μου που ομολογώ ότι πολύ αγαπούσε όλους τους αδικημένους, τους περιθωριακούς, τα αποβρασματα της κοινωνίας μας, τις πόρνες, τους ναρκομανείς, τους ανθρώπους που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα , όπως λέγεται.....
Εκεί λοιπόν, στην κοινότητα αυτήν, συνάντησα τον υπεύθυνο του προγράμματος που μου είπε ότι τα παιδιά θεραπεύονται μέσα από τις σχέσεις τους τις φιλικές ,τις αδελφικές με άλλα παιδιά πιο έμπειρα, που έχουν προχωρήσει στο πρόγραμμα γιατί ήταν πιο δυνατά και είχε αρχίσει μέσα τους η αλλαγή η κοπιαστική,βήμα-βήμα, πορεία να εμπιστευθούν τον εαυτό τους στα χέρια Του Θεού ως Πατέρα που στοργικά και φιλεύσπλαγχνα αγκαλιάζει τα άσωτα παιδιά Του..
μάλιστα, αυτά τα αγαπά και τα νοιάζεται πολύ περισσότερο από όλα τα άλλα...
Η αγάπη μέσα στις σχέσεις μας
είναι θεραπευτική της ψυχής μας όταν αυτή προσφέρεται αφείδωλα και ειλικρινά χωρίς συμφέροντα και υπολογισμούς.
Και είναι χαρακτηριστικό του απονήρευτου ανθρώπου όταν με απλότητα πλησιάζει τον άνθρωπο και γίνεται η σχέση τους ένας παράδεισος...
Και αν αυτόν τον απλό άνθρωπο τον πονηρέψουμε ,τον κάνουμε καχύποπτο, τότε αυτόματα παύει να μπορεί να θεραπεύσει τον συνάνθρωπο του.
Ο άνθρωπος που αγαπά γίνεται ένας μικρός Θεός, ομοιάζει του Δημιουργού κατά χάριν και τότε εκπληρώνει τον σκοπό της Δημιουργίας που είναι η σωτηρία του ανθρώπου μέσα στο πλήρωμα της αγάπης Του Θεού , όπου όλοι χωρούν και έχουν δικαίωμα στην σωτηρία...
Θεραπεύει τον άνθρωπο ο Θεός μέσα από τον ίδιο τον άνθρωπο και το κάνει αυτό για να πλησιάσει ο ένας τον άλλον, να καταλάβει ο ταλαιπωρημένος και μπερδεμένος άνθρωπος ότι το μπαλάκι που του έχει ρίξει ο Θεός πρέπει να το ρίξει στον διπλανό του και ο διπλανός στον διπλανό του έως ότου όλοι θεραπευθούν και το μπαλάκι γυρίσει πίσω στον Θεό....
Την κρίσιν την εμήν δίδωμαι υμίν, σας δίδω την αληθινή κρίση, αυτήν που εύσπλαγχνα κρίνει αυτήν την κρίση που με γνώμονα την αγάπη κρίνει, όχι την κατ'όψιν κρίση ,όπως έκριναν οι Φαρισαίοι....
Αν κρίνετε με αγάπη να κρίνετε, όχι με αυστηρότητα, με απολυτότητα, να αγαπάτε αλλήλους να θεραπεύεστε ψυχικά μέσα από τις σχέσεις σας, να ζείτε πνευματικά.
Ο Χριστός θεραπεύει τον άνθρωπο γενόμενος ο ίδιος άνθρωπος " πάντα τοίνυν ανέλαβε, ίνα πάντα αγιάση" θεραπεύει δηλαδή το όμοιον δια του ομοίου και την ημετέραν παρακοήν ιάται...
Κάποτε με κάλεσαν σε μιαν κοινότητα νέων που εργάζονταν την απεξάρτηση τους και την αποθεραπεία τους απο διάφορες ουσίες για να τους μιλήσω για τον Άγιο Πορφύριο, τον γέροντα μου που ομολογώ ότι πολύ αγαπούσε όλους τους αδικημένους, τους περιθωριακούς, τα αποβρασματα της κοινωνίας μας, τις πόρνες, τους ναρκομανείς, τους ανθρώπους που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα , όπως λέγεται.....
Εκεί λοιπόν, στην κοινότητα αυτήν, συνάντησα τον υπεύθυνο του προγράμματος που μου είπε ότι τα παιδιά θεραπεύονται μέσα από τις σχέσεις τους τις φιλικές ,τις αδελφικές με άλλα παιδιά πιο έμπειρα, που έχουν προχωρήσει στο πρόγραμμα γιατί ήταν πιο δυνατά και είχε αρχίσει μέσα τους η αλλαγή η κοπιαστική,βήμα-βήμα, πορεία να εμπιστευθούν τον εαυτό τους στα χέρια Του Θεού ως Πατέρα που στοργικά και φιλεύσπλαγχνα αγκαλιάζει τα άσωτα παιδιά Του..
μάλιστα, αυτά τα αγαπά και τα νοιάζεται πολύ περισσότερο από όλα τα άλλα...
Η αγάπη μέσα στις σχέσεις μας
είναι θεραπευτική της ψυχής μας όταν αυτή προσφέρεται αφείδωλα και ειλικρινά χωρίς συμφέροντα και υπολογισμούς.
Και είναι χαρακτηριστικό του απονήρευτου ανθρώπου όταν με απλότητα πλησιάζει τον άνθρωπο και γίνεται η σχέση τους ένας παράδεισος...
Και αν αυτόν τον απλό άνθρωπο τον πονηρέψουμε ,τον κάνουμε καχύποπτο, τότε αυτόματα παύει να μπορεί να θεραπεύσει τον συνάνθρωπο του.
Ο άνθρωπος που αγαπά γίνεται ένας μικρός Θεός, ομοιάζει του Δημιουργού κατά χάριν και τότε εκπληρώνει τον σκοπό της Δημιουργίας που είναι η σωτηρία του ανθρώπου μέσα στο πλήρωμα της αγάπης Του Θεού , όπου όλοι χωρούν και έχουν δικαίωμα στην σωτηρία...
Θεραπεύει τον άνθρωπο ο Θεός μέσα από τον ίδιο τον άνθρωπο και το κάνει αυτό για να πλησιάσει ο ένας τον άλλον, να καταλάβει ο ταλαιπωρημένος και μπερδεμένος άνθρωπος ότι το μπαλάκι που του έχει ρίξει ο Θεός πρέπει να το ρίξει στον διπλανό του και ο διπλανός στον διπλανό του έως ότου όλοι θεραπευθούν και το μπαλάκι γυρίσει πίσω στον Θεό....
Την κρίσιν την εμήν δίδωμαι υμίν, σας δίδω την αληθινή κρίση, αυτήν που εύσπλαγχνα κρίνει αυτήν την κρίση που με γνώμονα την αγάπη κρίνει, όχι την κατ'όψιν κρίση ,όπως έκριναν οι Φαρισαίοι....
Αν κρίνετε με αγάπη να κρίνετε, όχι με αυστηρότητα, με απολυτότητα, να αγαπάτε αλλήλους να θεραπεύεστε ψυχικά μέσα από τις σχέσεις σας, να ζείτε πνευματικά.
Ο Χριστός θεραπεύει τον άνθρωπο γενόμενος ο ίδιος άνθρωπος " πάντα τοίνυν ανέλαβε, ίνα πάντα αγιάση" θεραπεύει δηλαδή το όμοιον δια του ομοίου και την ημετέραν παρακοήν ιάται...